கைப்பேசியில் கைதியாக நாம்

*காலம் மாறிவிட்டது*

முன் கடந்து போவோரின்

*முகம்* காண முடியவில்லை.

பின் நின்று சிரிப்போரின்

*எண்ணம்* எனக்கு புரியவில்லை.

*தலை* தாழ்ந்தே எங்கும் பயணம்.

*தொடுதிரையை* தொட்டபடி

*உள்ளங்கையில்* தான் உலகம்.

என் *கைபேசி* காதலியானாள்- நான்

கட்டிய *மனையாள்* நெடுந்தூரம் போனாள்...

உற்றாரும் உறவினரும் *Family* குரூப்பில்,

நண்பனும் அவனின் நண்பனும் *நட்பெனும்* குரூப்பில்.

*சாமக் கோழி* கூவிய பின்னும்,

*கொக்கரக்கோ* கேட்கும் முன்னும்,

*வாட்ஸ்சாப்பில்* மூழ்கலானேன் - *நிஜமெனும்* வசந்தத்தை *நிழலாலே* மறந்தும் போனேன்.

எவர் எவருக்கோ *பிறந்த நாள்* வாழ்த்து.. அடுத்தவர் *இழப்பிற்கு* துக்கச்சேதி.

*Hi* என எவரோ அனுப்ப

*Hai* என பதிலுரைத்தேன் - ஏனோ

நான் பெற்ற பிள்ளை

*'அப்பா*'என்றழைக்க,

சற்றே புருவம் உயர்த்தி

பார்வையாலே *சுட்டெரித்தேன்...*

அடுத்தவரின்,

*Status* பார்த்து ரசித்தேன்,

*profile* பார்த்து வியந்தேன்,

*Picture Msg* பார்த்து லயித்தேன்,

*video* பதிவிறக்க ஆர்வத்தில்.

கை அலம்பியபின் யோசித்தேன்.

*நான் என்ன சாப்பிட்டேன்* என்பதை...

*மாமன்* வீட்ட வெந்தியக் குழம்பு,

*மாமி* பொறித்த அப்பளம்,

*தங்கை* வீட்டு தக்காளிச்சோறு,

*மதனி* சொன்னாள் கூட்டுக்கறி என்று இத்தனையும் மனதில் கொண்டு, நித்தம் நித்தம் சண்டையிட்டேன்,

*அமிர்தம்* தந்த மனையாளிடம்.

இது நஞ்சை விட *கேவலமென்று..*.

*நானாய் சிரித்தேன்,*

*நானாய் அழுதேன்,*

*நானாய் வியந்தேன்,*

*நானாய் ரசித்தேன்*-ஏனோ

நான்,

*நானாய் மட்டும் இல்லை...*

*ஆண்ட்ராய்டில்* அனைத்தும் உள்ளதென அங்கலாய்த்தேன்.

என் *குடும்பம்* விலகி போவதை கண்டும் கூட

*Network* கிடைக்கும் இடம் தேடி அலையலானேன்...

*இமேஜில்* கூட

சிரிப்பு, அழுகை, சோகம், வெட்கம் ,

ஆடல், பாடல், குடும்பம், நட்பு என அனைத்தும்.

ஆனால்...

நான் நிமிர்ந்து பார்க்கும் போது

*என் முன்னே எவருமில்லை.,*

சுற்றமும், நட்பும்

*உள்ளங்கை உலகத்தோடு* எனை கடந்து போயினர்...

இது *வாட்ஸ் ஆப்(பு)* உலகம்-போதும்

சொந்தமே.,

இனி என்னோடு *நேரினில்* புன்னகையிடுங்கள்.

நட்பே., வா *தெருவோர டீக்கடை* நமக்காய்
தவம் தவம் கிடக்கிறது...!

படித்ததில் மனதை நெருடியது.....